De schrijnende respectloosheid van een graffitiartiest.

Parijs, Omgeving Centre Pompidou

Ik ben een liefhebber van graffiti en street-art in het algemeen. Banksy, Space-Invader en bijvoorbeeld de Utrechtse Kabouters (Ze heten vast niet zo, maar het dekt de lading). Het doet mij bar weinig dat ze de stad als galerie gebruiken. Het doet mij weinig dat ze de muren van gebouwen verbeteren, ookal wil de eigenaar er niets van weten. Wat dit betreft kan ik eigendomsrechten heel goed relativeren.

Vanmorgen, acht uur Utrecht CS. Een nieuwe sprinter komt binnenrijden. Het eerste wat opvalt is dat 25% van de ramen half ‘dichtgespoten’ zijn. Daar kan ik niet tegen. Het is een nieuwe trein, maar vooral.. de ‘graffiti’ ziet er uit alsof een Brontosaurus na een avondje stappen, waar het bier rijkelijk vloeide zijn maaginhoud niet meer binnen kon houden. Zelfs dat drukt het nog niet goed (c.q. slecht) genoeg uit. Ik heb 3 minuten staan wachten tot het langzaam naar beneden zou glijden of met een sissend geluid door de wand van de trein zou branden. De lelijkheid droop er vanaf.

Je zou haast hopen dat een eenheid van de Smaakpolitie het perron af zou zetten met ‘Biohazard’ linten en in witte pakken en met grote spuiten deze wanstaltelijkheid zou verwijderen. Zoals al eerder geschreven valt er over smaak heel goed te twisten. Bij het aanschouwen van dit ‘kunstwerk’ ben ik weer wat dichter gekomen tot de overtuiging dat er toch wel een universeel idee van schoonheid is.

Dat gezegd hebbende betwijfel ik dat al weer. Deze manier van graffiti gaat namelijk niet om schoonheid. Het gaat om jezelf binnen het veld van writers te consolideren. Dit doe je door jou tags, throw-ups (zeer toepasselijke term) of pieces te plaatsen op zoveel mogelijk plaatsen. Spontaan begrijp ik dan ook waarom een trein zo gewild object is om op te schrijven. De muur is een galerie, met een trein ben je ‘on-tour’. Er is veel meer werk nodig om ‘all city’ te zijn wanneer je enkel muren gebruikt. De mensen moeten dan naar jou komen terwijl een trein, bus of tram naar de mensen komt. Het is de commercial van de graffitiscene.

Writers zijn letterlijk de underdogs van de moderne samenleving en markeren hun territorium op de muur met hun geurvlag. Wanneer ik een underdog was, zou ik meer willen dan enkel mijn pootje omhoog doen en wat achterlaten. Begrijp mij niet verkeerd, er kan ook mooie graffiti op treinen staan. Laat het toch niet alleen gaan om jou, jou bekendheid in stad en lande. Laat het toch alsjeblieft gewoon wat meer gaan om mooie dingen. Ga in de leer bij Banksy, maak een rondreis over de wereld en raak geinspireerd.

Ga naar Tagales in Berlijn, bekijk de trap naar boven. Dat is lelijk. Blijf een paar dagen overnachten in het Art Hostel in Sofia, bekijk de muren buiten en binen. Dat is mooi. Ga naar Parijs en kijk goed rond in metrostations er zijn daar veel mozaieken uitgebikt in de kleine tegeltjes. Vergeet ook niet naar Centre Pompidou te gaan, vanaf de voorkant ga naar rechts naar de fontein met vreemde sculpturen, bekijk de muren. Dat is mooi. Ga naar London, stap uit bij Oxford Street en loop door Soho, kijk om je heen. Daar is veel moois.

Spuit niet op de ramen van treinen.