Kunst is voor de leuk. (period)

Later zal er geen kunst meer noodig zijn; dan zullen alle beelden, alle klanken overbodig zijn ~ Jacob van Domselaer

Misschien komt er ooit een moment dat ik besluit om naar de kunstacademie te gaan. Niet om kunstenaar te worden, maar gewoon om de leuk. Persoonlijk kan ik me niet heel goed voorstellen hoe ik kunstenaar zou kunnen zijn. Ik heb niet de finesse van het vak, het ambacht in mijn vingers. Schilderen kan ik slecht. Tekenen kan ik wat beter, zolang het maar niet realistisch hoeft te zijn. Ideeën heb ik bij de vleet.

Altijd ben ik al iemand geweest die conceptueel en abstract denkt (hooguit in de wieg nog niet, ik heb nooit abstract gedacht over babyvoeding, witlof of vies worden. Ook had ik geen conceptueel idee van voet, oor en mama. Laer wel). Eerlijk is eerlijk, ik heb helemaal niets met kunstenaars die nodeloos zwetsen. Die broddelwerk maken, lijntjes trekken, vierkantjes inkleuren, kleurvlakken verdelen en daar uren over kunnen praten in nog legere termen. Mondriaan.. Rotko! Rotko, de man die geloofde dat alle kunst zou worden zoals hij het maakte. Hij was de voorhoede. *Grinnik*

Het verkocht echter wel, net als al die andere ongein waar een goed verhaal achter zat. Waarschijnlijk zou ik een kunstenaar zijn die sterk conceptueel bezig zou zijn. Ooit heb ik in de fase tussen waken en slapen een mooi idee bedacht (alhoewel dat te bewust is). Ik stelde mij zo voor hoe het zou zijn om een bepaald onderdeel van een subcultuur te gebruiken in een subcultuur die daar 'wezensvreemd' aan is. Dat klinkt al heel woest, het woord 'wezensvreemd' heb ik niet dusdanig gedroomslaapt. Ik zag een beeld van orthodoxe christenen die op straat hingen en mij aanspraken met 'He, psst traktaatje kopen, oudvadertje voor weinig'. Orthodox-gereformeerde straatcultuur dus. Met slang, traktaatdealers, ronselaars en streetcred.
Toch, wanneer ik het zou maken is het niet vanwege dit leuke concept, maar vooral omdat het gewoon leuk is.